Welkom op de website van Woonsaem

De multiculturele Stichting Andishe (“Andishe”) is in mei 2003 in Amsterdam Noord opgericht door Shahnaz Shahbazi. De naam “Andishe” betekent “verder denken dan” in het Farsi en weerspiegelt het doel van de stichting: het creëren van betekenisvolle verbindingen en het bevorderen van ieders welzijn. Andishe bestaat al sinds 2003 en draait uitsluitend op de inzet van  onbetaalde vrijwilligers, inclusief het bestuur en de oprichtster.

Hoe is Andishe in het leven geroepen

?Oorspronkelijk richtte Andishe zich op het ondersteunen van Iraniërs in Nederland die zich geïsoleerd voelden. Dankzij de inzet van vele vrijwilligers van andere culturen groeide de stichting uit tot een ontmoetingsplek voor alle buurtbewoners en mensen uit andere delen van Amsterdam en zelfs daar buiten. De doelen van Andishe zijn voornamelijk  gericht op  het bieden van een huiselijke sfeer voor jong en oud en voor eenzame mensen.

Hoe kwam de Vereniging Iraanse Woongroep Andishe tot stand

Andishe koesterde al 20 jaar een droom: een woongroep (voor Iraanse of daarmee affiniteit hebbende 55-plussers – zowel mannen als vrouwen) . Dat werd in 2020 werkelijkheid. Noodzakelijk was daarvoor het oprichten van de vereniging.

Wie wonen daar?

In samenwerking met Stadgenoot en De Alliantie heeft Andishe kunnen bereiken dat de Woongroep (38 leden) allen een zelfstandige, nieuwgebouwde woning (met eigen voordeur) verdeeld over 2 gebouwen in Amsterdam Noord konden betrekken (in ruil voor hun oude woning).

Hoe gaat het met de bewoners?

De Woongroep is een hechte, blije woongroep, die lief en leed met elkaar deelt en elkaar helpt waar nodig.

Kunt een  ingrijpend verhaal vertellen van een van de bewoners? Voor en na de Woongroep.

Nu er een Woongroep is kon een broer op leeftijd die woonachtig was in het zuiden van het land en dagelijks hulp en verzorging nodig heeft, hier komen wonen, naast zijn zuster die ook lid is van de woongroep. Zodoende hoeft ze nu niet meer 3 x per week naar het zuiden te reizen, maar is zij nu binnen 10 stappen bij haar broer. 

Wat voor activiteiten organiseert Andishe voor de bewoners?

Wekelijks worden voor uitsluitend de Woongroep (in verband met de krappe beschikbare ruimte) door Andishe twee middag/avonden met culturele en/of recreatieve en/of informatieve activiteiten georganiseerd, maar ook daguitjes, om zodoende de eenzaamheid te verminderen en verbondenheid te versterken.

Hoe wordt gebruik gemaakt van de gemeenschappelijke ruimte en waarvoor?

Om samen te kunnen koken en eten, spelletjes te doen, elkaars verjaardagen vieren, mooie maar ook ingrijpende gebeurtenissen te delen. Of voor verschillende cursussen, waar behoefte aan is.

Hoe gaat het tussen de bewoners? Kennen ze elkaar goed? Helpen ze elkaar?

De sfeer onderling is uitstekend. Waar nodig helpt men elkaar. Ze hebben altijd een goede buur die de taal verstaat er een vertrouwd gevoel ontstaat.

Zijn de bewoners tevreden/ontevreden? Waarom?

Als er al iets is, dan wordt dat meteen in de groep gegooid. Men is er als groep op gericht dingen meteen aan de kaak te stellen en er  wordt altijd  naar een oplossing gezocht

Veel Amsterdamse ouderen met een migratieachtergrond voelen zich onbegrepen in de reguliere verpleegzorg en verkiezen mantelzorg. Maar hoe lang is dat houdbaar? PvdA-raadsleden Anissa Bouhassani en Igor Runderkamp pleiten ervoor om woongemeenschappen te maken voor deze ouderen – net zoals eerder in Amsterdam gebeurde.

Anissa Bouhassani en Igor Runderkamp31 januari 2025, 11:29

 

Beeld Arie Kievit

 

Kun je je voorstellen hoe het voelt om bij de dokter te zitten, ziek en kwetsbaar, maar niet in staat om te vertellen wat er aan de hand is? Je spreekt de taal niet of slechts gebrekkig, de dokter begrijpt je niet, en je bent afhankelijk van anderen om jouw pijn uit te leggen. Je voelt je machteloos, misschien zelfs onzichtbaar. Voor veel ouderen met een migratieachtergrond is dit geen voorstelling, maar de dagelijkse realiteit. Inclusieve zorg is nog geen vanzelfsprekendheid.

Dit heeft grote gevolgen. Onderzoek toont aan dat ouderen met een Turkse of Marokkaanse migratieachtergrond meer chronische gezondheidsaandoeningen (zoals overgewicht, hart-en vaatziekten en gewrichtsproblemen) hebben dan ouderen met een Surinaamse, Antilliaanse of Molukse achtergrond, of zonder migratieachtergrond. Het zorggebruik bij ouderen met een Turkse en Marokkaanse migratieachtergrond ligt echter fors lager.

Doolhof van aanvraagprocedures
Hier liggen meerdere redenen aan ten grondslag. De ouderen met een Turkse of Marokkaanse migratieachtergrond zijn niet bekend met alle zorgvoorzieningen, laat staan dat zij de weg kennen in het doolhof van aanvraagprocedures. Er spelen taalproblemen en de verwachting is dat de zorg te duur zal zijn. Door een ondervertegenwoordiging van deze ouderen in cliëntenraden is het zorgaanbod ook onvoldoende afgestemd op hun behoeften en wensen.

Ook in verpleeghuizen doet dit probleem zich voor, terwijl het juist hier van cruciaal belang is dat iemand waardig de laatste fase van diens leven kan ervaren. Helaas zien we bij ouderen met een migratieachtergrond dat de wensen, zowel in zorg als in de dagelijkse routine, niet worden begrepen.

Denk aan een oudere vrouw die gewend is dagelijks haar gebeden te doen, maar merkt dat hier in het ritme van het verpleegtehuis geen rekening mee wordt gehouden. Of een oudere man die alleen troost vindt in eten dat hij herkent uit zijn cultuur, maar steeds maaltijden krijgt die hij niet begrijpt of niet durft te weigeren. De angst voor deze scenario’s, die leiden tot eenzaamheid, frustratie en verslechtering van de (mentale) gezondheid, zorgt ervoor dat veel ouderen met een migratieachtergrond de stap naar een verzorgingstehuis of begeleide woning niet durven maken.

Voorkeur voor mantelzorg
Het is dan ook niet vreemd dat ouderen met een Turkse of Marokkaanse migratieachtergrond, net zoals ouderen zonder migratieachtergrond, de voorkeur geven aan mantelzorg. Met de vergrijzing is het echter de vraag of de nieuwe generatie Nederlanders met een migratieachtergrond dezelfde mantelzorg kunnen blijven verlenen, naast hun werk, studie en een gezin.

De oplossing hiervoor is het realiseren van woongemeenschappen voor ouderen met een migratieachtergrond, waar zij zich thuis voelen en waar alle ruimte is voor hun gebruiken, gewoontes en religie.

Stilstand
In Amsterdam werden vroeger regelmatig nieuwe woongemeenschappen opgericht voor ouderen met een migratieachtergrond, maar die ontwikkeling is grotendeels tot stilstand gekomen. Zo werden er onder andere woongemeenschappen gerealiseerd voor senioren met een Chinese, Hindoestaanse, Turkse en Antilliaanse achtergrond, bijna allemaal gefaciliteerd door woningbouwcorporaties.

Voor ouderenhuisvesting zet de gemeente nu in op Lang Leven Thuisflats. Dit zijn bestaande wooncomplexen, waar vitale en minder vitale ouderen door bouwkundige aanpassingen zo lang mogelijk thuis kunnen wonen.

Complete wijken
Ook in de toekomst zouden ouderen met een migratieachtergrond geclusterd moeten kunnen samenwonen. Vorige week heeft de gemeenteraad het voorstel van de PvdA aangenomen om ook in de Lang Leven Thuisflats ruimte te creëren om ouderen met een migratieachtergrond geclusterd te laten samenwonen.

De stad verdicht en in ieder stadsdeel wordt hard gewerkt aan ‘complete wijken’, waar Amsterdammers op een gezonde en sociale manier leven en oud worden. Ouderenhuisvesting voor ouderen met een migratieachtergrond is daarin een belangrijk onderdeel. Het streven is passende ouderenhuisvesting voor alle Amsterdammers, zodat eenieder kan genieten van een fijne oude dag.

 

De woongemeenschap Manara is helemaal gesetteld  vooral nu er gebruik wordt gemaakt van de gemeenschappelijke ruimte. Het is Ramadan en elke vrijdag komen de bewoners bij elkaar voor de Iftar. Ramadan is de gezelligste maand van het jaar bij moslims. Het brengt mensen samen,  een goede gelegenheid om  elkaar nog beter leren kennen. Iedereen neemt wat  mee voor de iftar. De tafel wordt gedekt met allerlei lekkernijen.

De bewoners houden ook contact met elkaar via  groepschat  op WhatsApp waarin over alles en nog wat wordt gesprokken en overlegd.

Het doel van Vereniging Manara  is hiermee  bereikt. Een goede plek voor islamitische ouderen om samen oud te worden,  elkaar te helpen en te steunen en aanspraak te hebben. Geen eenzaamheid en geen ouderdomsangsten meer!

Vandaag alleen maar blije gezichten. 'De bewoners hebben er lang op moeten wachten, maar dan heb je ook wat', mijmert Najia Aabid. Als begeleider van het eerste uur legde zij de basis voor wat is uitgegroeid tot de woongroep Manara aan de Wiltzanghlaan 83A in de Kolenkit buurt in Bos en Lommer. Na de  pensionering van Najia Aabid nam Karima Idrissi het stokje over. Begeleiders en bewoners hebben hard gewerkt aan de totstandkoming van de woongroep. In het begin wist niet iedereen wat een woongroep was, dat het een vorm van gemeenschappelijk wonen is waarbij je woont met andere ouderen, maar toch zelfstandig blijft. In de gemeenschappelijke ruimte kunnen allerlei activiteiten georganiseerd worden. En er is een bewonersvereniging opgericht. Met elkaar hebben de bewoners de naam 'Manara' bedacht dat 'vuurtoren' betekent. Dat is wat de mensen graag willen zijn: een licht in de straat, een licht voor de omgeving. Maar de totstandkoming van een woongroep is vooral iets dat je samen doet met andere partijen: de bewoners samen met in dit geval de corporatie Eigen Haard, de gemeente, Het R.C. Maagdenhuis en WoonSaem.

Behalve de bewoners kwamen ook belangstellende buurtgenoten en familieleden naar de feestelijke opening. De bewoners hadden de gemeenschappelijke ruimte mooi versierd, de tafels stonden vol met heerlijke Marokkaanse hapjes, op de achtergrond klonk de Andalusische muziek. Natuurlijk waren er speeches van alle betrokken partijen, want naar het moment van de opening was lang uitgekeken. Harry Moeskops van WoonSaem mocht de aftrap doen. Penningmeester Tarik Abouyahya van Manara complimenteerde de bewoners voor hun geduld en vertrouwen. En niet te vergeten Choukri Abourida en Casper Koolmees van Eigen Haard op wie altijd een beroep kon worden gedaan, ook buiten kantoortijd! Maar de kers op de taart was toch wel het moment waarop de bewoonster Mimount Baiss - met haar 86 jaar de oudste bewoonster van Manara- het lint doorknipte. 

Naast de gemeenschappelijke ruimte bestaat de woongroep uit 23 woningen die worden gehuurd van Eigen Haard. Alle woningen zijn al in gebruik genomen. Belangstellenden zijn welkom om zich aan te melden voor de wachtlijst.

Meer informatie, kunt u contact opnemen met WoonSaem